Trądzik i depresja: uwaga na izotretynoinę

O izotretynoinie się mówi, ponieważ aktualnie jest to jedyna molekuła pozwalająca leczyć ostry trądzik, wyjaśnia pani Brigitte Dreno, przełożona jednostki dermatoonkologii w CHU w Nantes.

 Jednakże, w obliczu ryzyka depresji oraz prób samobójczych, które mogą być spowodowane przez zażywanie tego leku, francuska agencja AFSSAPS (Agence française de sécurité sanitaire des produits de santé, francuska agencja ds. bezpieczeństwa sanitarnego produktów zdrowotnych), wzmocniła warunki przepisywania.

Recepta na izotretynoinę wkrótce będzie poprzedzana testem wykrywającym zaburzenia depresyjne. Zanim praktyka ta stanie się powszechna, test ten był przedmiotem „badania wykonalności”. Chcieliśmy dowiedzieć się, czy lekarze będą mieli problemy z przeprowadzaniem testu, na przykład z powodu strachu rodziców, kontynuuje pani Brigitte Dreno.

Przez osiem miesięcy, setka dermatologów posługiwała się tym testem, każdy z nich wobec dziesięciu pacjentów. Rezultaty tych prac mają być znane już wkrótce.

W oczekiwaniu na te rezultaty, agencja AFSSAPS zaleca pacjentom i rodzicom rozmowę z lekarzem. Lek ten nie będzie nigdy przepisany wbrew woli pacjenta, zapewnia pani Brigitte Dreno. W naszej praktyce, zdajemy sobie sprawę z tego, że dyskomfort spowodowany przez trądzik jest tak wielki, że pacjenci chcą się leczyć.

A ostry trądzik może stać się w rzeczywistości prawdziwym koszmarem, ponieważ wypryski czasami pozostawiają nieusuwalne blizny.

Obserwacja psychologiczna powinna być regularna

Pani Brigitte Dreno podkreśla znaczenie regularnej konsultacji lekarskiej. Strategia ta pozwala zorientować się przy najmniejszej zmianie nastroju. Aktualnie, młode dziewczyny są przyjmowane co miesiąc, aby odnowić receptę. Wyjątek stanowi ciąża, albowiem izotretynoina może spowodować poważne deformacje u płodu. Dziewczyny powinny więc przedstawić negatywny test ciążowy co miesiąc, aby kontynuować leczenie.

 Jeżeli chodzi o chłopców, są oni przedmiotem kontroli psychologicznej co dwa miesiące. A w końcu, czujność rodziców jest sprawą podstawową. Dlatego, jeżeli rodzice zauważą niezwyczajne odizolowanie albo utrzymujący się smutek u nastolatka, niezależnie od tego, czy jest on leczony czy nie, nie powinni się wahać przed rozmową z lekarzem o swoich obserwacjach.