Tai-chi: idealna aktywność w przypadku niewydolności serca?

Ta dawna sztuka walki, pochodząca z Chin, coraz bardziej powszechna w krajach zachodnich, ma być również idealnym sportem dla pacjentów cierpiących na przewlekłą niewydolność serca, pozbawionych aktywności fizycznej. Tai-chi ma poprawiać ich jakość życia oraz sprzyjać dobremu samopoczuciu.

Tai-chi, które polega na wykonywaniu ruchów płynnych i powtarzających się, na technikach oddychania oraz na koncentracji na "ja", było już przedmiotem badań naukowych, które ujawniły jego korzystne działanie (redukcja nadciśnienia albo wzrost ilości niektórych komórek odpornościowych).

Ta nowa konkluzja więc dorzuca chroniczną niewydolność serca do listy, która może się jeszcze wydłużyć.

Niewydolność serca: choroba ciężka

Rezultaty te zostały uzyskane przez lekarzy z Beth Israel Deaconess Medical Center (Uniwersytet Harvard), którzy obserwowali ewolucję warunków fizycznych i psychicznych, dzięki tai-chi, u osób cierpiących na niewydolność serca zawiązaną z zaburzeniami funkcji systolicznej.

Ten typ niewydolności serca charakteryzuje się spadkiem przepływu krwi, spowodowaej uszkodzeniem funkcji skurczowej mięśnia sercowego. Niewielka ilość utlenionej krwi dostarczanej do organizmu wywołuje brak tlenu oraz składników odżywczych na poziomie narządów ciała, co prowadzi do pojawienia się objawów takich jak: krótki oddech, puchnięcie kostek, nietolerancja aktywności fizycznej, zatory żylne, które są mniej lub bardziej upośledzające.

Dolegliwość ta dotyka niecały jeden procent populacji, przede wszystkim osoby starsze, a ciężkość choroby określa się przez zjawisko, które nazywamy frakcją wyrzutową.

Zjawisko to określa jaki procent objętości krwi wypełniającej komorę serca jest wypompowywany w momencie skurczu (różnica między objętością pełnej lewej komory serca oraz objętością komory skurczonej). U osób cieszących się dobrym zdrowiem, frakcja wyrzutowa serca powinna być na poziomie około 60%.

W tym artykule, opublikowanym w przeglądzie Archives of Internal Medicine, lekarze zainteresowali się setką osób, u których frakcja wyrzutowa serca była niższa niż 40%, w wieku średnio 67 lat.

Mimo że ilość tych osób nie jest tą, jaka jest wymagana dla badnia klinicznego godnego tej nazwy, a więc oznacza to, że grupa ta była zbyt mała, aby wyciągać definitywne wnioski, to jednakże różnice ujawnione w tym badaniu są bardzo znaczące, na korzyść tej dawnej sztuki walki.

Działanie jeszcze mało zrozumiane

Według odpowiedzi dostarczonych przez bohaterów tego badania, przy pomocy kwestionariuszy medycznych, pięćdziesiąt osób praktykujących tai-chi przez 12 tygodni, zadeklarowało, iż byli w lepszej formie niż pięćdziesiąt pozostałych osób (grupa kontrolna), którzy wykonywali ćwiczenia bardziej klasyczne, o tej samej intensywności.

Natomiast, nie stwierdzono żadnej poprawy w sensie medycznym, jeśli chodzi o aktywność fizyczną. W rzeczywistości, adepci tai-chi nie są bardziej wydolni w ciągu 6-minutowego marszu i nie uzyskują lepszych rezultatów jeśli chodzi o maksymalne zużycie tlenu (miara odzwierciedlająca wydolność sportową) niż osoby z grupy kontrolnej.

Przyczyny takiej skuteczność tai-chi pozostają jeszcze tajemnicą. Przyszłe badania dotyczące każdego elementu oddzielnie (oddychanie głębokie, ćwiczenia aerobowe ...) powinny pozwolić badaczom lepiej zrozumieć, w jaki sposób ten rodzaj terapii może wpływać na ciało i na ducha.