Rak: nie ma periostyny, nie ma metastaz

Metastazy, czy można je pokonać?

Te nowotworowe komórki są w wielkim stopniu związane ze zgonami przypisywanymi rakowi, a często, kiedy są wykrywane, perspektywy remisji choroby są dość mizerne. Źródłem metastaz są zawsze szczepy komórek nowotworowych, pochodzących z podstawowego guza. Nie są on większością pośród krążących komórek nowotworowych i mogą namierzać jedynie ściśle określone organy, czyli to, co onkolodzy nazywają niszami.

Badacze szwajcarscy mają teraz nadzieję, iż uda im się sprawić, że te komórki znikną. Ich prace zostały szczegółowo opisane w przeglądzie naukowym Nature.

Badanie to, przeprowadzone wspólnie ze szwajcarskim instytutem badań eksperymentalnych nad rakiem (ISREC) oraz federalną szkołą politechniczną w Lozannie (EPFL), skoncentrowało się na roli periostyny w pojawianiu się metastaz. Chodzi tutaj o proteinę z macierzy zewnątrzkomórkowej, związaną ze wzrostem kości oraz połączeniami mięśniowo-ścięgnowymi. Można ją znaleźć również w tkankach pierwotnych guzów.

Od tej pory, dzięki rezultatom uzyskanym przez Szwajcarów, wiemy, że proteina ta odgrywa niezbędą rolę w powstawaniu metastaz u myszy.

Periostyna służy jako wsparcie dla nowotworów przerzutowych

W tym doświadczeniu, naukowcy wstrzyknęli gryzoniom dotkniętym rakiem przeciwciało, które specyficznie przytwierdza się do periostyny, hamując w ten sposób jej działanie. Macierzyste komórki nowotworowe nie mogły więc skorzystać ze wsparcia strukturalnego, które zapewnia periostyna i nie mogły skolonizować docelowego organu, którym w tym momencie były płuca.

Rezultat: albo komórki zniknęły, albo pozostały w stanie uśpienia.

Joerg Huelsken, jeden z autorów badania, podsumowuje, że periostyna jest niezbędna dla powstawania metastaz. Jeżeli te rezultaty są zachęcające u myszy, to jednakże ich przełożenie na człowieka niekoniecznie jest jeszcze równie ewidentne.

I Joerg Huelsken przyznaje: nie jesteśmy pewni, czy znaleźliśmy przeciwciało ekwiwalentne, które zadziałałoby u człowieka.

Jest to z całą pewnością pierwszy problem. Drugi problem dotyczy ryzyka skutków ubocznych, przede wszystkim długoterminowych. U przebadanych myszy nie stwierdzono dużych następstw. A nawet, całkiem dobrze wyszły z tego doświadczenia. Ale, przypomnijmy, że długość życia człowieka jest około czterdzieści razy większa niż długość życia gryzoni.

Jeżeli strategia proponowana przez badaczy szwajcarskich ma być brana na poważnie, pozostaje jeszcze wiele etapów do pokonania, zanim ewentualnie uda się wprowadzić skuteczną terapię. Oczywiście, jak najszybciej oznacza jak najlepsze rozwiązanie dla pacjentów, ponieważ jak przypomina Światowa Organizacja Zdrowia, rak zabija 7 600 000 osób na całym świecie każdego roku. Tym samym, przedstawia 13% światowej śmiertelności.