Leczenie bezpłodności może znacząco zwiększać aktywność stwardnienia rozsianego

Zgodnie z raportem Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) z 2006 roku stwardnienie rozsiane dotyka 2,5 miliona osób na świecie i jest częstsze u kobiet niż u mężczyzn.

Kobiety z MS zwykle nie cierpią na zmniejszoną płodność. Dotyka ona pacjentek leczonych cyklofosfamidem lub kortykosteroidami w dużych dawkach.

Dowiedziono także, że hormony płciowe oraz te związane z owulacją (hormon uwalniający gonadotropinę – GnRH) odgrywają ważną rolę w rozwoju chorób autoimmunologicznych, w tym stwardnienia rozsianego.

Doktor Jorge Correale z Raúl Carrea Institute for Neurological Research w Buenos Aires, powiedział: „Kiedy MS i bezpłodność wystąpią razem, pacjentki sięgają po metodę ART, by zajść w ciążę. Biorąc pod uwagę to, jaką rolę odgrywają niektóre z hormonów rozrodczych w rozwoju chorób autoimmunologicznych, pacjentki ze stwardnieniem rozsianym leczone na bezpłodność szczególnie mocno ryzykują pogorszenie swojego stanu”.

Badacze przeanalizowali dane kliniczne, radiologiczne oraz odpowiedzi immunologiczne 16 pacjentów ze stwardnieniem rozsianym leczonych na bezpłodność metodą ART.

Grupę kontrolną stanowiło 15 zdrowych ochotników i 15 pacjentów ze stwardnieniem rozsianym w remisji, nie będących w trakcie leczenia bezpłodności metodą rozrodu wspomaganego medycznie.

Rezultaty pokazują, że 75% pacjentów ze stwardnieniem rozsianym doświadczyło pogorszenia choroby związanego z leczeniem bezpłodności. Metoda ART została powiązanz z siedmiokrotnym wzrostem ryzyka pogorszenia stanu chorych na MS.

Pogorszenie było powiązane z trzema różnymi mechanizmami: wzrostem produkcji cząsteczek znanych jako cytokiny, wzrostem produkcji przeciwciał przeciwko białkom mieliny, ułatwieniem przez ART penetracji szkodliwych komórek krwi obwodowej w ośrodkowym układzie nerwowym.

Naukowcy podkreślają, że odkrycie wyraźnie wskazuje na wzrost aktywności stwardnienia rozsianego następujący w trakcie i po zabiegach leczenia bezpłodności.

Neurolodzy powinni zatem być świadomi możliwości pogorszenia choroby tak, aby mogli przedstawiać pacjentom korzyści i zagrożenia płynące dla nich z zastosowania metody ART przy stwardnieniu rozsianym.